آشنایی و معرفی مشاهیر هند

زبان هندوستان

در سرشماری سال 1961 در هند، 1652 زبان و گویش های مختلف در هند ثبت شده است که یک استان به تنهایی که مادها پرادش نام دارد، 377 زبان و گویش مختلف دارد.

به طور رسمی 211زبان جداگانه در هند وجود دارد. زبان های رسمی هندی، انگلیسی و 15 زبان منطقه ای است که به طور رسمی در قانون اساسی به رسمیت شناخته شده است. 24 زبان فقط از این 211زبان رسمی که هند وجود دارد در بین مردم که جمعیت بیشتر از 1 میلیون دارند صحبت میشوند.

مهمترین گروه گفتار،فرهنگی و عددی و شاخه قومی هندی ها ایندو-اریان از خانواده ایندو-اروپین است.این همه از زبان سانسکریت گرفته شده است.این زبان،زبان رسمی 240میلیون از هندی ها است.

زبان بعدی که در هند رایج است؛زبان اردو که مخلوطی از زبان فارسی و عربی است.دیگر زبان هند، زبان انگلیسی است که حاصل تجاوز انگلیسی ها به این کشور بوده است.

زبانهای دیگر ایندو-اریان شامل آسامی، بنگالی، گجراتی، کشمیری، مراتی، اوریا، پنجابی، راجستانی، و سندی است. زبان سهام دراویدی غالب در جنوب هند است و شامل تلوگو، تامیل، کانادا، و مالایایی است. یک زبان قبیله ای چند در شرق هند، مانند هو و سانتالی، جا به خانواده موندا بومی، که قدیمیتر از خانواده دراویدی در شبه قاره هند است. گروه های کوچک تر در آسام و هیمالیا زبان مون-خامر و تبتی-چینی سخن میگوند.

مشاهیر هند :

رابیندرانات تاگور شاعر ، نمایشنامه نویس ،فیلسوف ،موسیقیدان و چهره‌پرداز اهل بنگال هند بود. شهرت او بیشتر برای شاعری و به‌عنوان نخستین آسیایی برنده جایزه نوبل بود. پدرش دبندرانات (مهاریشی) و مادرش سارادادیوی نام داشت. پدر تاگور غزل‌های حافظ را حفظ بود و به اشعار فارسی علاقه وافری داشت، او خود را متعلق به سرزمین ایران می‌دانست. به تاگور لقب گوردیو (Gurdev) به معنای پیشوا داده‌اند. وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان به‌شمار می‌آید. محمد حمید انصاری معاون رئیس‌جمهوری هند می‌گوید: تاگور در سفر به ایران طی سخنانی گفت: هویت نفسانی و هویت ملی که در ذات انسان نهفته‌است نباید مانع از احترام به دیگر فرهنگ‌ها شود، آسیا دارای تمدن و فرهنگ غنی است و هر ملتی بر اساس فرهنگ و مذهب و آیین خود راه رهایی خود از عقب ماندگی و استعمار را بازخواهد یافت.

رابیندرانات تاگور بزرگترین شاعر ایالت بنگال است، که به زبان هندی و زبان بنگالی شعر می‌سرود و اشعار خود را به انگلیسی نیز ترجمه می‌کرد. هم سرود ملی هند و هم سرود ملی بنگلادش از تصنیف‌های تاگور است.

او از کودکی اشعاری نغز می‌سرود و در زبان و ادبیات شبه قاره هند انقلاب پدیدآورد. به ویژه اشعار موسوم به گیتانجالی معروفیت فراوان دارد و به زبان‌های بسیاری ترجمه شده‌است. تاگور با این اشعار در سال ۱۹۱۳ جایزه نوبل را در ادبیات دریافت کرد. او علاوه برسرودن شعر، داستان و نمایشنامه می‌نوشت، و گاه تأملات خیال‌انگیز و عرفانی خود را روی بوم نقاشی می‌آورد.

تاگور در سراسر مشرق زمین محبوبیت داشت. او به ایران علاقه فراوان داشت و دو بار به ایران سفر کرد: بار اول در اردیبهشت ۱۳۱۱ (بهار ۱۹۳۲) که به همراه عروس خود ودینشاه ایرانی (از پیشوایان پارسیان هند ) به دعوت دولت ایران به این کشور سفر کرد و جشن هفتادمین زادروز او در تهران برگزار شد. تاگور در دیدار از تهران و شیراز با بسیاری از نویسندگان و سخنگویان ایرانی دوست شد. ملک الشعرای بهار در ستایش تاگور قصیده‌ای بلند سروده‌است. او در سال ۱۳۱۳ برای بار دوم به ایران سفر کرد.

تاگور از عرفان « اوپانیشادی » و سروده‌های عارفان و شاعران «بهکتی نو» بسیار تأثیر گرفته‌است. تاگور در نوشته‌های خود عبارات و پاره‌هایی از اوپانیشادها را نقل می‌کند و در مجموعهٔ ترانه های کبیر ، یکصد شعر از سروده‌های کبیر ، مؤسس مذهب « کبیر پانتی» و نمایندهٔ برجسته مکتب بهکتی نو را به زبان انگلیسی درآورد.

آثار

تاگور بیش از شصت جلد از آثار منظوم خود منتشر نمود و داستانهای بزرگ، مقالات، نمایشنامه‌های او به اغلب زبان‌های زنده دنیا ترجمه شده‌است. از آثار جاویدان او می‌توان «سلطان قصر سیاه»، « میوه جمع کن »، «اشعار خیبر»، «رشته‌های گسسته»، «نامه‌هایی به یک دوست»، «پیوند آدمی»، «مذهب بشر»، «شخصیت»، «نکاتی از بنگال»، «هدیه عاشق» و « چیترا » را نام برد.